Klient: UM
ROK REALIZACJI: 2014
TYP PROJEKTU: użyteczność publiczna
..przywołaliśmy symbol Warszawskiej Syrenki. Kształtowaliśmy zadaszenia tworząc alegorie, która oprócz swej funkcji nadaje nową wartość, treść przestrzeni publicznej. Obiekt staje się biżuterią miejskiej struktury podstawowej. Syrena – półkobieta półryba, która według legendy obiecała bronić swych mieszkańców to symbol, którego odniesień brak..
Wykonanie projektu koncepcyjnego w zakresie architektury zadaszeń nad schodami przy wyjściach ze stacji I linii metra w Warszawie.
1. Idea
2. Rozwiązania przestrzenne
3. Konstrukcja
4. Rozwiązania materiałowe
5. Zagospodarowanie terenu wokół obiektu
6. Modułowość i adaptacja przyjętych rozwiązań
1. IDEA PROJEKTU
Dzisiejsza Warszawa, dynamicznie rozwijająca się, piękna i chaotyczna, zdominowana przez ogromne inwestycje w przestrzeni publicznej oraz ilość tych, o charakterze mieszkaniowym, przytłacza swą anonimowością szklanych wieżowców i kolejnych zamkniętych osiedli.
Metro, element podstawowej infrastruktury miejskiej. Jego wizytówką w krajobrazie są części naziemne pełniące jednocześnie funkcję łącznika tego co pod ziemią z tym co na jej powierzchni. Obiekty, które powinny poprzez swa formę być czytelnym w przestrzeni miasta sygnałem sugerującym lub czy wręcz prowokującym do zmiany poziomów. Projektując zadaszenia przywołaliśmy symbol Warszawskiej Syrenki. Kształtowaliśmy je tworząc alegorie, która oprócz swej funkcji nadaje nową wartość, treść przestrzeni publicznej. Obiekt staje się biżuterią miejskiej struktury podstawowej. Syrena – półkobieta półryba, która według legendy obiecała bronić swych mieszkańców to symbol, którego odniesień brak w odbiorze dzisiejszej Stolicy. Zaprojektowana przez nas forma chroni przed uciążliwymi warunkami atmosferycznymi, to kobieca – z jednej strony silna z drugiej delikatna bryła. To zmienna półkobieta – półryba zinterpretowana i przedstawiona w dynamicznej formie przestrzennej, której nadano dualne cechy, zauważono antagonizmy stanowiące o jej dynamice i pięknie. Plastyka zaprojektowanej architektury stanowi o jedności dzieła, a współgrające elementy narracji opowiadają o spójnej, pełnej sprzeczności istocie. Unikając dosłowności dążyliśmy do zaproponowania obiektu o charakterze miejskim ale nie pozbawionego treści. Obiektu, którego forma przestrzenna w czytelny sposób określi funkcje z perspektywy obu poziomów.
2. ROZWIĄZANIA PRZESTRZENNE
Wejścia na poszczególne stacje południowego odcinka I linii metra to obiekty sytuowane w ścisłej przestrzeni dużych arterii, skrzyżowań, będące elementami ulicy oglądanymi z każdej strony: z bliska, z daleka z dołu i z góry co jest istotnym czynnikiem procesu projektowego zadaszeń nad schodami. Zaprojektowana forma w atrakcyjny sposób wzbogaca krajobraz miejski, niezależnie od miejsca, z którego jest postrzegana. Z poziomu -1 zaprojektowany obiekt otwiera się na przestrzeń ulicy, dachów, okien budynków. Kontakt wzrokowy powoli oswaja pasażera z przestrzenią i życiem na powierzchni. Elementy ścian wewnątrz pokryto ciepłą kolorystyką, zewnętrze płaszczyzny metalową, zimną skórą. Zaprojektowano wąskie pasy świetlne podkreślające strukturę obiektu. Przyjęto identyfikacje kolorem jako wyróżnik plastyczny poszczególnych stacji. Stanowi on kontynuację przyjętych w latach 80-tych rozwiązań. Poprzez zmienną dla poszczególnych stacji kolorystykę wewnętrznych ścian zadaszeń nad schodami wprowadzono łącznik danej części miasta i danej stacji. Decydując się na zaproponowaną formę przywołaliśmy warszawski modernizm, którego przestrzenna zabawa „składanej kartki” jest wspaniałą, wartą kontynuacji tradycją kształtowania obiektów pokrewnych w Stolicy / perony dworca kolejowego Powiśle, otwarte baseny Praga Południe.
3. KONSTRUKCJA
Obiekt stanowi zestawienie 7-miu modułowych coraz niższych ram pełnych i łączących je ram szklanych. Ramy pełne rozstawione są co 150 cm i mocowane do wierzchu istniejących żelbetowych ścian bocznych schodów. Konstrukcja główna obiektu to autonomiczne elementy statyczne, stalowy szkielet ram z profili IPE120 łączonych śrubami. Ściany takiej ramy połączone nachylonym rusztem / poziomymi belkami tworzą w Ramy połączono ze sobą stalowymi ceownikami, w których zamontowano dylatowane tafle szkła. Geometria obiektu – łamany układ ram, wzmacnia statykę konstrukcji. Nachylenie powierzchni dachu kolejnych ram oraz szklanych łączników umożliwia swobodny odpływ wody deszczowej odprowadzonej z obiektu dzięki rynnie zamontowanej w szczelinie ostatniego, najniższego elementu zadaszenia. Woda jest odprowadzana poprzez rury spustowe ukryte w ścianach bocznych najniższej ramy. Różnica wysokości poszczególnych ram opadających wraz z linią schodów podyktowana jest również ergonomią i aspektem ekonomicznym projektu.
4. ROZWIĄZANIA MATERIAŁOWE
Oparte na antagonizmach, ciepłe – zimne, lekkie – ciężkie, gładkie – szorstkie, pełne -puste. Podstawą dla projektowanej formy zadaszeń są istniejące żelbetowe ściany zewnętrzne wzdłuż schodów prowadzących na poziom -1, których wykończenie stanowią betonowe płyty prefabrykowane w kolorze naturalnym. Skórę zewnętrzną stalowej konstrukcji obiektu zaprojektowano z metalowych giętych płaszczyzn szczotkowanej stali lub innego odpornego na warunki atmosferyczne i akty wandalizmu metalu. Montowane bezpośrednio do konstrukcji stalowej. Wewnętrzną skórę obiektu ukształtowano z lekkich i szybkich w montażu powtarzalnych elementów z płyt HPL. Pomiędzy ramy pełne zamontowano pasy szkła przeziernego o właściwościach samoczyszczących np. szyba z powłoką Bioclean / Saint Gobain. Dla oświetlenia obiektu zastosowano lightboxy, które zlokalizowane wzdłuż jednego z krótszych boków każdej z ram będą oświetlać wnętrze a jednocześnie podkreślać strukturę obiektu. Obiekt w całości wykonany z materiałów niepalnych, nierozprzestrzeniających ognia / EI30. Zastosowany układ nierównoległych ścian bocznych obiektu oraz zastosowanie wewnętrznej okładziny ściennej dla ram z płyty strukturalnej HPL stanowi o dobrej akustyce wnętrza, które powoli otwiera się na dźwięki odmiennych rzeczywistości.
5. ZAGOSPODAROWANIE TERENU WOKÓŁ OBIEKTU
Obrys projektowanych zadaszeń zawiera się w liniach dzisiejszych murów zewnętrznych otworów nad schodami. Nasza decyzja podyktowana jest już minimalną ich odległością w stosunku do innych elementów tkanki miejskiej tj. ścieżki rowerowe, ulica. Proponowane stojaki na rowery to funkcja towarzysząca, rozwiązanie podyktowane potrzebą użytkowników. Wpisujące się w program Bike&Ride, który określono dla stacji od Kabaty do Racławicka jako obowiązujący. Swą formą nawiązują do bryły obiektu głównego. Wykonane ze stalowych profili zamkniętych, są nośnikiem integracji i kumulacji funkcji nieuporządkowanej przestrzeni miejskiej. Zachowano minimalny spadek terenu na zewnątrz obiektu.
6. MODUŁOWOŚĆ I ADAPTACJA PRZYJĘTYCH ROZWIĄZAŃ
W całości stworzony z elementów powtarzalnych obiekt to 10ciometrowej długości konstrukcja podstawowa, której montaż na połączenia śrubowe gwarantuje krótki czas realizacji oraz małą inwazyjność w funkcjonowaniu miasta. Projektowany obiekt ma spełniać warunek możliwości adaptacji rozwiązań architektonicznych dla wyjść z poziomu -1 stacji południowego odcinka I linii metra dla rozpiętości 4.5-6,5 m na długości 10-16m. Nasza odpowiedzią na postawione zadanie jest obiekt, który można zastosować w skali nawet od 3 do 9cio metrowych rozpiętości bez straty na atrakcyjności bryły i oraz jakości architektury. Obiekt umożliwiający zastosowanie zaprojektowanych rozwiązań również dla wejść o zmiennej długości otworu na schody od 10 do16 i więcej metrów. Ograniczeniem jest tu tylko minimalna wysokość stropu nad schodami, spocznikiem.
autorzy: Marek Szaniawski, Artur Mateńko, Katarzyna Woźnicka, Katarzyna Łowicka, Magda Kazulo.
